حق

دیروز که رفتم پیش دکتر و از دست کارگزینی شکایت کردم که نامه درخواست ما رو به وزارت نمی فرسته در کمال ناباوری گفت باشه می گم بنویسم البته با کمی من و من ولی به هر حال بهنه واضحی نیاورد. امروز صبح که بهش زنگ زدم یاد آوری کنم. برگشت گفت نه دیشب که فکرش رو می کردم شما فلان مدرک رو کم دارین من قبلا برا بقیه بدون این مدارک می فرستادم ولی فلانی خرده می گیره  و باید اینطوری کنین و اونطوری و خلاصه مطلب به این زودیها دستتون نمی رسه. خون جلوی چشام رو گرفته بود چندتا بارش کردم و گوشی رو گذاشتم. محل کارم رو ترک کردم از غصبانیت به شدت ویراژ می دادم و سر چهارراه سر پسرک آدامس فروش داد زدم و پیش خودم داشتم نقشه می کشیدم که حالشو جا بیارم به غلط کردن بندازمش که موبایلم زنگ زد خودش بود. گوشی رو برداشتم که یه جواب سربالا بدم برگشت گفت با کارگزینی حرف زدم مدارکتون کامل بود گفتم نامتون رو بنویسن. منم یه تشکر سرد کردم و قطع کردم. اصلا فکر نکنین من درموردش بد فکر می کردم. اون زنگ زده دیده پرونمون ناقصی نداره و منم تا یکشنبه متوجه می شم و اگه بفهمم با وجود کامل بودن پروندم اون نامه رو نداده کارش ساخته است پیش دستی کرده. و بیشتر از من اون شانس آورد که کامل بود و الا حتما یه ضربه اساسی بهش می زدم. کم صوتی نداره دست من.

لطفا درباره من اونطوری فکر نکنین کاش می تونستم واضح تر از این در مورد کارم و محل کارم و تمامی افرادی که ازشون با ضمیر یاد می کنم بنویسم. مطمئن باشین همه تون حق رو به من می دادین. من تو زندگی همیشه دیوارم کوتاه بوده برا همین الان که دیگه اونقدر بزرگ شدم که بتونم خودم رو اداره کنم تحمل هیچ گونه اجحاف در خقم رو ندارم. خصوصا از طرف کسانی که مدیونم هستن. از اینکه بشینم و غصه یا گریه کنم و ناله نفرین خوشم نمیاد و دلم خنک نمیشه فقط به فکر احقاق حقم هستم نه کمتر نه بیشتر.